|
|
Patańdżeli w sutrze II. 47 ujmuje asanę /postawę/ w znaczeniu ogólnym i wskazuje na ścisłą zależność filozoficznych zagadnień jogi ze stroną praktyczną. Teoria jogi klasycznej wyrasta z praktyk psycho-fizycznych. Ucieleśnia się w niej jedność teorii i praktyki. Asanę można pojmować jako akt zewnętrzny związany z ćwiczeniami hathajogi oraz jako akt wewnętrzny wyrażający przebywanie jaźni w stanie bytu najwyższego. Asanie pojmowanej jako postawa hathajogiczna powinno towarzyszyć rozluźnienie napięcia lub medytacyjne połączenie się z nieskończonym. W przypadku asany rozumianej wewnętrznie rozluźnienie napięcia jest etapem przez który następuje realizacja nieskończoności. Jest ono istotnym elementem ćwiczeń hathajogi i technik medytacyjnych, zaś połączenie się z nieskończonym wyraża cel aktywności podmiotu i leży u podstaw teorii jogi. Istnieje związek rozluźniającego się napięcia i łączenia się z nieskończonym. Granicą tego procesu jest stan absolutnej przezroczystości - stan absolutnego rozpuszczenia się w pradhanie /podstawie świata/. Wyraża to biała barwa związana z trójkątem i wewnętrznym kołem. Trójkąt symbolizuje asanę, zaś wewnętrzne koło - jaźń. Przerywana linia koła oznacza nierzeczywisty charakter jaźni jako zjawiska, istotą asany jest stan całkowitego pochłonięcia przez podstawę świata. Stan ten niweczy wszelką zjawiskowość, relatywizm i determinizm. Osiągniecie pradhany /stanu absolutnej równowagi/ prowadzi do odkrycia braku tożsamości jaźni z wszelkimi formami zjawiskowości, a to z kolei wiedzie do połączenia się z nieskończonością /z bytem najwyższym/. Ponieważ nieskończoność jest immanentna i transcendentna wyraża ją zewnętrzny złoty okrąg i złote centrum, zaś połączenie się jaźni z nieskończonością wyrażono w formie złotej linii łączącej obwód i centrum. Istotę, która przebywa w stanie rozluźnienia nie atakują pary przeciwieństw. Symbolizują to ciemne i jasne pola otaczające biały trójkąt. |
